Folkemusikktimen

Eg sitt og høyrer på folkemusikktimen på P2. Eigentleg skulle eg berre høyra litt på radio medan eg sjekka om eg hadde fått epost, men no er eg blitt sittande og høyra på ei stund. Det er rart at eg ikkje høyrer meir på hardingfelespel, det er utruleg fint. Slåttane minnar om den minimalistiske musikken som nokre komponistar skreiv etter krigen. Både minimalistisk musikk og folkemusikk er på ein måte litt evigvarande, utan skarpe skiljer mellom ulike delar eller store kontrastar. Musikken flyt berre framover med små og gradvise forandringar, sjølv om den er veldig rytmisk.

I natt snødde det masse, og i dag har det vore strålande sol og blå himmel. Danmark er så flatt! I kveld gjekk sola ned kvart over fem, og den gjekk ikkje ned bak eit fjell, sånn som eg er vane med. Den gjekk ned bak eldresenteret rett over vegen. På fredag, då eg skulle prøva om ein ny veg til skulen var kortare enn den gamle, fann eg den brattaste bakken i mils omkrets. Den var så bratt at eg nesten måtte stå og trø på min gamle damesykkel utan gir. Men berre nesten. Bakkane her er så slake at motvinden er eit større problem når ein syklar. Det er ikkje rart at danskar syklar mykje. Det er dessutan laga plass til syklistane i trafikken her, og bilane tar hensyn til oss. Sykling er rett og slett ikkje risikosport i Danmark, i motsetning til i Noreg. Men no er folkemusikktimen slutt, og eg får vel øva vidare.