Skryt er fint å få

I dag hadde eg time med læraren min. Eg grudde meg litt, for sidan eg har vore i Oslo har eg ikkje øvd så mykje som eg pleier. Då eg gjekk opp trappa til leilegheita til læraren min, den ligg i tredje, hadde eg ei lista i hovudet over kva eg håpa han ikkje ville be meg spela, og kva eg trudde eg kunne sånn nogenlunde. Og så hadde eg skikkelig flaks. Han spurte ikkje etter Mozart, og heller ikkje Bach, berre skalaer og etyder. Og A-durskalaen min gjekk så bra at eg om to dagar skal få lov til å byrja på G-dur! Eg ser at det ser ut som ein tåpeleg ting å vera glad for, men sånn er det. Eg er skikkelig glad for at eg no spelar ein så god A-durskala at eg kan få lov til å byrja på i ein ny toneart.

Ellers har eg oppdaga ein ny bydel i Berlin, området rundt Zoologischer Garten og Kurfürstendamm. Eg leita etter ein notebutikk, og fann mange andre spennande butikkar. Ein del av dei såg dyre ut, med sånne designarnamn som eg høyrte i The Devils wears Prada, og andre såg litt meir tilgjengelege ut. Eit butikkvindauga fekk meg til å stoppa lenge, det var heilt stappfullt av smykker og mansjettknappar og småting. Dei låg tett i tett på ulike brett, alt som kunne hengast hang i vindaugskarmen, og det var ikkje ein einaste centimeter som var tom. Ein gong eg har betre tid skal eg gå inn i butikken og kjøpa noko fint.