Store øyrer

Eg og Elvis Bling Laden snakka ein gong om ulike måtar å lytte på musikk på. Han tilhøyrer den tradisjonen der ein ikkje berre lyttar til musikk, men òg dansar, eller i det minste lagar rytmiske rørsler med ein kroppsdel eller to. Eg tilhøyrer den tradisjonen der ein sit heilt stille på ein stol, gjerne med attlatne auger. Det er to veldig ulike måtar å lytta på, og eg trur Elvis syntest "min" måte verka litt kjedeleg og passiv.

I kveld har eg vore på konsert med Melbourne symfoniorkester og fiolinisten Vadim Repin. Dei spelte eit nytt og spennande verk som heitte Amphitheatre av Brett Dean, Sibelius sin utruleg vakre fiolinkonsert og Vårofferet av Stravinsky, som er rått og vakkert og bråkete. Eg har sete heilt i ro, eg har berre smilt eller lukka augene av og til. Kjedeleg? Nei, eg har hatt det fantastisk. Eg har lytta med heile kroppen, øyrene mine har vore kjempestore og opne, og eg har pusta musikk. Alt til si tid, å dansa kan vera kjempegøy. Men eg liker best å sitta heilt i ro, utan å tenka på kor armar og bein er, nesten utan å kjenna at eg har dei, og berre lytta.